जातिवंत भटके

काही गोष्टी-ठिकाण अविरत दिमाखान स्वतःच वेगळपण टिकवून ठेवत असतात. बदलते हवामान, ऋतु , नक्षत्र, नैसर्गिक आपत्ती इ गोष्टीत सुद्धा त्या कणखर आणि अनुभवी तेजपुंज तपस्वी प्रमाणे मानेच शिखर उंच ठेवत असतात. आपण विचार करतोय तो बेलाग, अमर्याद निसर्ग संपत्ती, उंच उंच शिखर, काळ्या कातली निर्जन जागा, लांबच लांब पसरलेली रान आणि त्यांच्या पोटात कोळ्याच्या घरट्याप्रमाणे कोरलेल्या रानवाटा आणि कुठे एखादा जीरे टोप घालून त्यात मानाचा तुरा खोउन आपल वेगळेपण दर्शवणारा स्वराज्याचा साक्षीदार एखादा किल्ला-गड-दुर्ग. 'महाराष्ट्र हां दुर्गांचा देश आहे. दोन-चार डोंगर उतरून गेल की एखादा डोंगर डोक्याला तट-बुरुजांच शेले-पागोटे बांधून उभा असतो.' अस महान भटके-लेखक म्हणतात ते खरच. यातील अनेक दुर्गांनी शिवछत्रपतींच्या चरणाची धुळ सुद्धा आपल्या ललाटी फासली आहे. यांचे स्वातंत्र्य टिकवाया अनेक सह्यपुत्रांनी रक्ताचे सडे शिंपले आहेत त्यांच्या अद्भुत पराक्रमानी हां हां अखंड सह्याद्री आजही त्यांची थोरवी गातो...ती ऐकू येते..आजही..कधी घराबाहेर पावल नेउन पहा,या सह्याद्रित जा, फिरा आणि ऐका. आजही हां पुराणपुरुष त्यांच्या पर...

१२ वाजता झोपलो खरे पण कसय की २ वाजल्याशिवाय माझ्या डोळ्यांच्या पापण्या काही मिटल्या जात नाहीत. थोडा वेळ तसाच पडून राहिलो. मग मात्र तडक उठलो, सोबत सूर्यकांतही उठला. रायलिंगाच्या छाताडावर सह्याद्रीतल्या त्या बेभान वार्याने भयाण शांततेला चिरून आपल्या आवाजाचे खेळ चालू केले होते. चंद्राचा पुरेसा उजेड समोर असणार्या अर्दांडासारख्या लिंगाण्याची एखाद्या काळ्या कुट्ट रामोश्याप्रमाणे भासणारी काया अगदी स्पष्टपणे दाखवत होता. दूरवर तिकडे उजव्या हाताला समाधिस्त महाराजांच्या बाजूला असणारा सौरदिवा लकलकत होता. तर सिंगापूर गावातून काही श्वानांच्या भुंकण्याचा आवाज येत होता. जेवण बनविण्यासाठी बनविलेल्या चुलीपाशी आधीच दोघं तिघं आडवे झाले होते. मी आणि सुर्यकांतने मग समोरच्या मैदानातच पडी घेण्याचा निर्णय घेतला. गप्पा-टप्पा संपवून मग २च्या सुमारास आम्ही कसेबसे झोपी गेलो. सकाळ झाली. तांबडं कवाच फुटलं होतं. तसं आम्हाला उठायला थोडा उशीरच झाला होता. सगळं काही आवरतं घेऊन harness बांधूनच मग आम्ही बोराट्याच्या नाळीतून रायलिंग उतरू लागलो. मनात एकच विचार घेऊन सारी मंडळी लिंगाण्याच्या सुळक्याला गवसणी घालायला ...