जातिवंत भटके

एक रात्र..तीन मित्र आणि सह्याद्रीची कूस.. इरशाळगड ते प्रबळगड.. एखादा रविवार सुटला कि आठवडाभर मन लागत नाही. अचानक भटकंती वाली मेंबर फोन करून सांगतात उद्या निघायचं. बर आमची bag काय तय्यार असतेच. तर ठरल्याप्रमाणे मी आणि माझे भटके जिवलग सुहास आणि विठ्ठल ६ वाजता संध्याकाळी पनवेल डेपोत आलो. तिथे कडकडून भूक लागली म्हणून पनवेल प्रसिद्ध ' वाघेज ' ची पावभाजी वो भी मस्का डालके..!! हादडली आणि इरशाळगड कडे S.T प्रवास सुरु केला . रात्री गावातून जाताना ' एवढ्या रात्री जाणार..?? ' या गावकर्यांच्या प्रश्नांनी मात्र कंटाळा आणला राव. शेवटी गाव ओलांडून आणि इरशाळवाडी च्या थोड मागे एका टेकडीवर आम्ही आमचा पहिला पडाव टाकला. एक झकास दगड...तीन जन आरामात झोपू शकतो असा natural bed होता. तिथून आकाशात दिसणारा चंद्र (नुकतीच पौर्णिमा झाली होती) आणि खाली तुडूंब भरलेल मोरबे धरण आहा काय नजारा होता... तिथे आम्ही खूपच आराम केला म्हणजे गप्पाच तश्या रंगल्या.. अगदी बालपणापासून ते महाविद्यालयीन जीवनावर आणि मित्रांपासून शत्रुंपर्यंत सगळ... शेवटी ४ च्या सुमारास पावलं पुन्हा हलली आणि इरशाळवाडी कडे प्रस्थान के...

आमच्या पायाला घरी थांबवत नही आणि मन तर २४ तास सह्याद्रीच्या डोंगर-दर्यात आणि नदी-वार्यावर फिरत असत. त्यात एखादा रविवार सुट्टी घेण म्हणजे आयुष्याचे नुकसानच. असो. सह्यगिरि रांगेतील महाराष्ट्रातील सर्वात उंच शिखर ' कळसुबाई ' ( तस कळसुबाई दुसर्यांदा ) म्हणजे सोन्याहून पिवळ. ठरल...ठरल..ठरल... अनेक अडचणी नंतर रात्री अखेर गाड्वाटची बस पकडली. प्रवास करत नाशिक महामार्गावरून बारी गावाच्या वेशीवर आलो. कमानी खाली बस उभी केली आणि गावात शिरलो. मी सुहास आणि विठ्ठल.. काय रस्ता..भारीच.. कोणी ' गोरक्ष ' कडे व्यवस्था केली होती. बर आमची आणि त्या गावच नशीब थोर म्हणून कि काय त्या गावात प्रत्येक घरात एक ' गोरक्ष ' नावाचा माणूस.. सगळ गाव कोंबड्याच्या आधी आम्ही जाग केल... " कोण आहे का..?? गोरक्ष इथेच राहतात का.? " मग फुल पोझ मध्ये आतून पुरुष उठून येणार... ' कोन..ते गोरक्ष का..? कंच्ये..? खाडे कि आडार..?? ' हा ते तिकड खाली राहतात..जावा तिकड..' हे अस.. शेवटी तो गोरक्ष काही भेटला नाही. परत आलो बस जवळ. बाहेरच बसून आभाळ न्याहळत.. चंद्राची कोर जणू १६ वर्षाच्या तरुणी प्...