जातिवंत भटके

आमचा P2V ट्रेक कसय शीर्षक ??? P2V म्हंजे पन्हाळा ते विशालगड बर का…! लयीच Modern आणि short  नाव दिलंय… त्याचप्रमाणे थोडक्यात लिहितोय…  घड्याळाच्या काट्यावर चालणारा मी चाकरमानी माणूस… घ्या समजून… :P तर जूनमधे या ट्रेकचा प्लान झाला… ऑगस्ट महिन्याची ९-११ तारीख ठरली.   हा हा म्हणता दिवस उजाडला… मुंबई, पुणे, सातारा, चंद्रपूर, सोलापूर, तुळजापूर हून आलेली अशी ५९ जन सकाळी ९ च्या सुमारास गडावर दाखल झाले. अंघोळ, चहापाणी उरकून गडावर असणाऱ्या शाळेत सार्वजन हजर झाले.. पन्हाळ्यावर एक छोटासा कार्यक्रम ठेवला होता. ११ च्या सुमारास मान्यवरांचे जल्लोषात आगमन झाले…सत्कार झाला….  संभाषण झाले… उशिरा का होईना कार्यक्रम थाटामाटात उरकला…. Counting झाली…. सूचना झाल्या…. कार्यक्रमाला उपस्थित मान्यवरांनी भगवा दाखवला आणि ट्रेकला सुरुवात झाली… पन्हाळा ते विशालगड तब्बल ६५ ते ७० किमीचे अंतर दोन दिवसात पार करायचे होते. त्यातला अर्धा दिवस सरला होता… मुक्कामाचे गाव पन्हाळ्यापासून अदमासे २८-३० किमी वर होते.…रस्त्यात जेवणाच्या पिशव्यांचे वाटप झाले… पवनकुमार निपाणीकर यांनी आघाडी घेतली…. ...

मालडूंगे गावातून अर्ध्या तासातच कोंबलटेकडीत पोचते झालो. बाळूला सोबत घेतला आणि पुन्हा मार्गी लागलो. गड स्पष्ट दिसत होता. एका डोंगराला वळसा मारून पेबच्या किल्ल्यावर जाण्याचा येथून सोपा तसाच कठीण मार्ग आहे. पावसाने पुन्हा वर्दी दिली. भिजत भिजत जंगलात शिरलो. वाटेत २ धबधबे लागले. आमची वाट त्यावरूनच जात होती. एकमेकांना आधार देत सर्वांनी धबधबे मागे सारले. तजेलदार वातावरण, फेसबुकवरले विनोदी स्टेटस, ट्रेकच्या गप्पा तर काही इतिहासाच्या गप्पा मारत जंगलातील वाट तुडवत चालत होता. मधेच कोणी तरी दमायचा आणि मागे राहायचा. मग आले रे जवळ चाल पटपट करत एकेकाला पुढे ठेवायचो. विशाल, रवींद्र आणि दिनेशमधला फोटोग्राफर जागा झाला होता. आडवेतिडवे भन्नाट फोटू काढत तेही चालत होते. एका तासात गडावर पोचते झालो. गुहेच्या अलीकडेच म्हणजेच शिडीच्या तोंडावर हि वाट आणून सोडते. पाऊस आणि वर काय शांत झाला नव्हता. नेरळहून आलेले ट्रेकर्सनी शिडीच्या बाजूला चांगलीच गर्दी केली होती. कसेबसे वाट काढत गडवाट फर्स्ट करत आमच्या पोरांनी शिडीवर ताबा मिळवला. शिडी चढताना गडाच्या भिंतीवरून पडणाऱ्या पाण्याने ...

कुणासाठी वेळ जात नाही म्हणून तर कुणासाठी हौस म्हणून... कुणासाठी तो जातो म्हणून तर कुणासाठी मनोरंजन म्हणून.. पण आम्ही भटकतो ते आमच्यासाठी, आम्ही जगतो आमच्यासाठी, कारण आम्ही या निसर्गाच्या भव्यतेच देण लागतो. इतरांना चहाच्या झुरक्याबरोबर देशाच्या अर्थव्यवस्थेवर बोलण्यात रस असतो पण आम्हाला मंद चहाच्या वाफेवर डोंगरांची गार हवा अंगावर घ्यायला आवडत , कुणाला AC गाड्यांमध्ये कोंक्रेंटी रस्ते पार करण्यात मोठेपणा आहे पण आम्हाला मोकळ्या पायांनी जंगल आडवाटा तुड़वण्यात मजा आहे. आम्ही साधे सरळ म्हणून नाही किंवा आर्थिक परिस्थिती बेताची म्हणून तर मुळीच नाही ' आमचा जीव राहतो या दर्याखोर्यात , आमचा श्वास वावरतो या जंगलात , आमची नजर भटकते या कातळ ताशिव कड्यावर आणि आमचे ह्रदय धड़कत या सागरी लाटांवर ' आणि काय म्हणून सांगू. आम्ही भटकतो निसर्गाच्या शाळेत , आम्ही शिकतो , आपल्या परिन आकलन करतो आणि जीवनाचे नविन सिद्धांत मांडतो. म्हणून आम्ही भटकतो आणि ' जातिवंत भटके ' म्हणवून घेतो..

पावसाळा आला म्हटले कि सह्याद्रीत भटकायला निसर्गप्रेमींची विकेंडला झुंबडच्या झुंबड लोणावळा, खंडाळा, माथेरान, महाबळेश्वर सारख्या निसर्गाने समृद्ध अशा ठिकाणी पाहताना मिळते. धो धो पडणारा पाऊस, उंचच उंच कड्यावरून खळखळत कोसळणारे शुभ्र धबधबे, हिरवागर्द शालू पांघरलेला सह्याद्री, गर्द धुक्याने वेढलेले डोंगरदरे, गडकिल्ले, रानवाटा पायी तुडवताना येणारा अनुभव रोजच्या धकाधकीच्या जीवनातला थकवा दूर करतो. अशातच आमच्यासारख्या शहरातील भटक्यांसाठी जवळपासचे गडकिल्ले साद देतात. मग प्लान ठरतो. कुठे?  कधी? किती वाजता ? सगळ काही नियोजनपूर्व फेसबुकवर ठरते. फोनाफोनी होते. ट्रेकच्या वेळेत कोण उशिरा येते तर कोण टांग देते. सगळे एकत्र आले रे आले कि नाश्ता पाणी उरकनेका आणि ST किंवा वडाप पकडनेका ठरलेले असते. सर्वांचे मिटिंग स्पॉटसुद्धा ठरलेले असतात. मोठ्या फुशारकीने सकाळी ट्रेकला आलेले टवटवीत चेहरे ट्रेक संपल्यावर संध्याकाळच्या वेळेत खड्डे खोडून आलेल्या माणसावाणी होतात. "बोलते हे ना कुत्तेकी शेपूट पाईप मे डालो किंवा काठी से बांधो वाकडी ती वाकडीच रह...