पावसाळा आला म्हटले कि सह्याद्रीत भटकायला निसर्गप्रेमींची विकेंडला झुंबडच्या झुंबड लोणावळा, खंडाळा, माथेरान, महाबळेश्वर सारख्या निसर्गाने समृद्ध अशा ठिकाणी पाहताना मिळते. धो धो पडणारा पाऊस, उंचच उंच कड्यावरून खळखळत कोसळणारे शुभ्र धबधबे, हिरवागर्द शालू पांघरलेला सह्याद्री, गर्द धुक्याने वेढलेले डोंगरदरे, गडकिल्ले, रानवाटा पायी तुडवताना येणारा अनुभव रोजच्या धकाधकीच्या जीवनातला थकवा दूर करतो. अशातच आमच्यासारख्या शहरातील भटक्यांसाठी जवळपासचे गडकिल्ले साद देतात. मग प्लान ठरतो. कुठे? कधी? किती वाजता ? सगळ काही नियोजनपूर्व फेसबुकवर ठरते. फोनाफोनी होते. ट्रेकच्या वेळेत कोण उशिरा येते तर कोण टांग देते. सगळे एकत्र आले रे आले कि नाश्ता पाणी उरकनेका आणि ST किंवा वडाप पकडनेका ठरलेले असते. सर्वांचे मिटिंग स्पॉटसुद्धा ठरलेले असतात. मोठ्या फुशारकीने सकाळी ट्रेकला आलेले टवटवीत चेहरे ट्रेक संपल्यावर संध्याकाळच्या वेळेत खड्डे खोडून आलेल्या माणसावाणी होतात. "बोलते हे ना कुत्तेकी शेपूट पाईप मे डालो किंवा काठी से बांधो वाकडी ती वाकडीच रहती हे" तसेच ट्रेकर्स चे सुद्धा असते. कितीही कठीण ट्रेक असला किंवा त्याच्यासोबत काही अपघाती प्रसंग घडला असला तरी तो डोंगरदर्यात बोंबलत भटकताना दिसणारच. सह्याद्रीने लावलेले व्यसन यालाच म्हणतात. पण त्या त्या ट्रेकचा अनुभव कायम मनात साठवून हे भटके पुन्हा नवीन प्लान कधी ? असे बोलून पुन्हा तयार झालेले असतात.
आमचा नुसताच त्रिंगलवाडी ट्रेक झाला होता. आता पुढचा ट्रेक होता विकटगड. प्रवाहाच्या विरुद्ध दिशेने चालणे आम्हाला आवडते. "कुछ तो हटके करनेका" त्याप्रमाणे पेबचा किल्ला नवीन वाटेने करायचा माझा प्लान फिक्स झाला. पनवेल मार्गे आदिवासी पाड्यातून गडावर जाणारी एक वाट आहे असे चंदेरीच्या ट्रेकला कळले होते. मग याच वाटेने पावसाळ्यात हा ट्रेक करायचा ठाम निर्णय घेतला होता. माहिती काढायला सुरुवात केली. आधीच कोंबलटेकडी या किल्ल्याच्या पायथ्याचे गावात जावून गडावर जाणाऱ्या वाटेची माहिती काढून आलो. आणि तारीख फिक्स झाली. आम्ही पनवेलमार्गे किल्ल्यावर जावून नेरळमार्गे उतरणार होतो.
नेरळ आणि माथेरान मार्गे पेब किल्ल्यावर येण्यासाठी ३ वाटा आहेत. रविवार म्हणजे सुट्टीचा दिवस आणि मुंबईकरांना माथेरान अगदी जवळ… त्यामुळे काही हौश्या नवश्याचे पाय या किल्ल्याकडे हमखास वळतात. विकेंड मध्ये पेबला येणाऱ्या लोकांची संख्या जवळपास ५००-६०० च्या आसपास असते. म्हणजे विचार करा कितना ट्राफिक जाम होता होगा… खूप साऱ्या ब्लॉगवर तसेच गडभ्रमंती माहिती पुस्तकात आम्ही जाणाऱ्या वाटेचा उल्लेख नव्हता. कोंबलटेकडी गावातून आमचा गडवाटचाच ग्रुप पहिल्यांदा ट्रेक करणार होता. माझाही या वाटेवरून पहिल्यांदा ट्रेक होता त्यामुळे गावातला वाटाड्या बाळू ला सोबत घेतला. (मला एक प्रश्न पडलाय गडाखाली असलेल्या गावातील वाटाड्याचे नाव "बाळू" च का बरे असते ?)
रविवारी सगळ्यांना पनवेल ST डेपोत यायला सांगितले. मी, Sandy दादा, रवींद्र एकत्र पनवेलला जाणारी ट्रेन पकडली, त्यात विक्रांत, मनीन आणि अनिकेत खारघरला भेटले. तर काहीजण मागे पुढे होते. ७ वाजता पनवेल स्टेशन गाठले. दिनेश, शेखर, विशाल, रेणुका, आदित्य हा लवाजमा घेवून डेपोकडे वाटचाल सुरु केली. एकेकाचे फोन येत होते. डेपोत पोहोचलेल्या सर्वाना ५ मिनिटांचा अवधी दिला. काही वेळातच पोहोचलो. किरण, राहुल, देवेंद्र, मल्हार, रवि, व्यंक्या, प्रशांत हांडे यांची भेट झाली. उशिरा येण्याचा हातकंडा असलेले उशीरच आले. त्यांच्या समाचार शिव्यांच्या स्वागताने केला. ८ वाजवल्या या बहाद्दरांनी… हॉटेल विसावा मध्ये सर्वांचा चहापाणी नाश्ता उरकला. ९ ची मालडूंगे ST पकडली. ST बसल्या बसल्या गप्पांना उधान आले होते. हसत खिदळत अर्ध्या तासांचा प्रवास झाला. बरोबर ९.३० ला मालडूंगे गावात पोहोचलो. उतरताना पावसाने सर्वांचे जोरदार स्वागत केले. अगदी शांत वातावरण, आजूबाजूचा मनमोहक निसर्ग, माथेरानच्या डोंगरावरून पडणारा एक मोठा धबधबा, गाडेश्वर धरण, माथेरानचा Sun सेट Point सर्वांचे लक्ष वेधून घेत होते. भन्नाट वारा आणि पावसाचे मनोमिलन होवून अडवातीडवा वाटेल तसा पाऊस पडत होता. काही वेळातच धुक्याने धबधबा झाकोळला गेला. सगळ्यांना एकत्र करून सर्वांची ओळखपरेड केली. विठ्ठल आणि बापूला पुढे केले. पावसाने Time Please घेतला. मग काय काढले कॅमेरे आणि क्लिकक्लीकाट सुरु झाला. चढण लागली तसे हुरळून गेलेले ट्रेकर्स हळू हळू चालू लागले. दम खात, गप्पा मारत प्रत्येकजण एकामागोमाग एक कोंबलटेकडीच्या दिशेने पाऊले टाकत होता.
क्रमश:
Comments
Post a Comment